'Ik wil dokter worden', zegt een jongetje in zorg tegen mij. 'Wauw', zeg ik, 'dat is een mooi beroep!' Hij draait zijn hoofd naar mij toe en zegt:
'Wat is jouw beroep eigenlijk?'!

Dit zijn enorm waardevolle opmerkingen voor mij. Een jongetje in zorg, denkt na over zijn eigen toekomst. Het verleden is zwaar geweest en is dat met regelmaat nog steeds. Tussendoor heeft hij ruimte om vooruit te kijken. Dat ik een dagje voor hem zorg als Kinderverpleegkundige, valt niet eens op voor hem. Dat het intensieve kindzorg betreft al evenmin. En dat is het allergrootste compliment dat ik als Kinderverpleegkundige kan krijgen. Je bent er wel, je moet er zijn, maar je valt niet op. Het voelt voor hem niet anders dan bij andere kinderen. En zo moet het zijn.